De mogelijkheden :

2 jonge beertjes

Als de diertjes als knuffel of huisdier moeten dienen, dan geven we hier de voorkeur aan. Niet omdat we onze beertjes graag kwijt willen, want ze zijn ons even lief als zeugjes.

Maar gewoon omdat beertjes net iets sneller mooi tam worden en vaak ook liever knuffelen dan zeugjes. Ligt ook een beetje aan het karakter, maar die ervaring hebben wij dan. Bovendien kunnen ze ook prima samen.

Wij geven zelf de voorkeur aan 2 broertjes, als er die mogelijkheid is. Anders kunnen het ook 2 jonge beertjes zijn uit verschillende nestjes die vooraf aan mekaar gekoppeld worden. Bij 2 broertjes is dat natuurlijk niet nodig omdat ze mekaar vanaf de geboorte al kennen. 

2 jonge zeugjes

Twee jonge zeugjes, vooral als het zusjes zijn, kunnen ook prima samen. Komen ze uit verschillende nestjes, dan zullen ze gaan kibbelen tot de rangorde bepaald is. Zeugjes kunnen hierover iets langer doen dan beertjes, maar uiteindelijk komt het wel goed. Hier geven wij ook weer de voorkeur eraan om 2 zusjes in de mate van het mogelijke samen te houden. Eerst en vooral omdat ze mekaar vanaf de geboorte kennen en dat geen  problemen geeft. Maar ook omdat we hierin watjes zijn, die geloven dat dieren ook liever bij een nestgenootje willen blijven, dan uit mekaar gehaald te worden.

Hou je zeugjes voor de fok, dan kan je ze in een zeugengroep houden of met enkele samen in de periode dat er niet met hun gefokt wordt. 

Wil je zeugjes als huisdier of knuffels, dan geven we je de tip om je even in te lezen ivm het krijgen van eierstokcysten. Veel zeugjes krijgen hiermee te maken, sommige krijgen het nooit. De zeugen die het wel krijgen, daarvan heeft een percentage er geen last van, maar sommige duidelijk wel. Het is niet om af te schrikken dat we deze tip meegeven, maar om je vooraf al te laten weten dat het een mogelijkheid is. Zo denk je later niet : had ik het maar geweten...

2 volwassen zeugen

Nog een mogelijkheid is dan om 2 volwassen, of opgroeiende zeugen samen houden. Ze zullen dan wel de rangorde moeten bepalen, wat normaal is. Kan er soms wel pittig aan toe gaan, maar in de meeste gevallen komt het wel goed. Heel uitzonderlijk zijn ze eens echt moeilijk te koppelen.

Leuk is als de zeugen mekaar al kennen, dan gaat het natuurlijk vlotter. Of je kan ze vooraf (als je ze beide uitkiest bij een fokker) aan mekaar laten koppelen. 

Heb je zelf een volwassen zeug en wil je er dan een volwassen zeug bij zetten, dan kan je bij de meeste fokkers je eigen zeug wel meebrengen om te kijken of het eventueel een match zou zijn. 

Een gecastreerde beer met een volwassen of jonge zeug, of zelfs met meerdere zeugen

Tja, wat moeten we hierover zeggen ? Een gecastreerde beer danst door het leven als hij één of meerdere zeugjes als gezelschap krijgt. Wat wil je als man nog meer ? Een leuke dame, lekker eten en goed verzorgd worden :-p

Een castraatje zoals wij ze noemen kan je bij één zeug zetten, dat kan een jonge, opgroeiende of volwassen zeug zijn. Maar je kan je groepje later ook nog uitbreiden door er zeugjes aan toe te voegen. De castraat zal zorgen dat er orde heerst, hij brengt rust in de groep. Deze combi gaat normaal altijd goed. Het is vaak wel een dingetje om een leuke castraat te vinden, je zou dan zelf een leuke volwassen beer kunnen uitkiezen en hem zelf laten castreren. Daarna moet je dan wel nog 6 weken wachten om er zeugjes bij te zetten. Er wordt vaak gezegd dat het vroeger ook kan, maar wij houden zelf toch ook altijd de 6 weken regel in acht.

Volwassen beer met een jong beertje

Heb je zelf al een volwassen beer, of wil je een volwassen dier een kans geven op een nieuwe thuis ? Dan kan je hem gezelschap geven van een jong, net gespeend beertje van 4 weken. Men zegt tussen 4 en 6 weken, maar wij houden hierbij liever de grens aan van 4 weken. Sommige beertjes mogen omwille van hun gewicht al iets eerder van hun moeder af, dus een net gespeend diertje tot 4 weken kan prima.

De grote beer zal wat brommelen, wat schudden met zijn gat en achter het kleine beertje aanzitten. Dit is volkomen normaal gedrag en duurt normaal niet zo lang, al kan het ook wel eens zijn dat ze later op de dag van kennismaking nog eens opnieuw beginnen. Niet schrikken als het kleine beertje net hetzelfde gaat doen en zelfs de grote beer wilt berijden, ook dat is volkomen normaal. Na deze "kennismaking" gaan ze meestal rustig hun gang, wat eten of wat rusten en dan is het klaar. 

Je krijgt bij ons de mogelijkheid om je volwassen beer mee te brengen en hier onder toezicht te koppelen aan een klein beertje.

Zo zijn wij erbij en kunnen we je zeggen wat wel en wat geen normaal gedrag is. In de meeste gevallen hoef je je geen zorgen te maken, in pakweg 99% van de koppelingen gaat het echt prima. Heel uitzonderlijk heb je eens een volwassen beer die geen jong wil aanvaarden, maar dat hebben we hier nog nooit meegemaakt. Zelfs onze fokberen krijgen regelmatig gezelschap van babybeertjes, ze vinden dat zelfs leuk. Een volwassen eenzame beer die bv zijn hokmaatje verloren is, kan helemaal opfleuren van het gezelschap van zo kleine ukkie.

Volwassen zeug met een jong zeugje

Zeugjes dan...Bij zeugjes moet ik zeggen dat het soms wat meer tijd nodig heeft om ze te koppelen. Soms gaat het echt heel goed, zet je ze bij mekaar en is er niets aan de hand. Maar in sommige gevallen kan de volwassen zeug zich echt als bitch gedragen en het jonge diertje tikken uitdelen en wegjagen. Ook dit komt meestal goed, het is echt zelden dat het niet bijtrekt, maar uitzonderingen zijn er wel. Als je ziet dat de volwassen zeug naar doet tegen het jonge zeugje, dan raden wij aan om alles te verdubbelen. Met verdubbelen bedoelen we dan 2 waterflesjes, 2 voerbakjes, 2 hooiplekjes, 2 schuilplekjes. Die zet je dan op andere plaatsen in het hok. Zodanig dat zowel het oudere dier als het jonge dier rustig kunnen eten zonder mekaar op de lip te zitten. Groenten kan je dan ergens centraal geven, in het midden van het hok bv, maar wel voldoende zodat ze ruim keuze hebben. Samen eten schept nl ook een band. Je zal merken dat ze steeds meer naar mekaar toe groeien en dat je uiteindelijk niet meer alles dubbel hoeft neer te zetten. Missie geslaagd !

Wat zeker niet doen ?

Neem nooit een zeugje en beertje samen in één hok. De beertjes zijn van een leeftijd van ongeveer 4 weken (soms zelfs vroeger) vruchtbaar, de zeugjes vanaf een week of 6. Je kan al raden wat er zal gebeuren. Het beertje zal het zeugje dekken waardoor ze zwanger raakt, normale gang van zaken. Zoiets wil je op jonge leeftijd vermijden zodat het zeugje eerst haar energie kan steken in zelf opgroeien. Stel ze zijn beiden volwassen, dan nog niet samen houden in één hok. De beer dekt de zeug zodra ze vruchtbaar is. Het probleem is dat zodra het zeugje gaat bevallen, de beer haar dezelfde dag wéér zal dekken. Zij is dan vruchtbaar en meer dan waarschijnlijk ook wéér zwanger. Dat maakt dat je nu een zeugje hebt dat én zwanger is én zogende. Je kan al raden dat zoiets niet goed is voor de dieren, ze verbruiken teveel energie. Vooral als dat zich telkens gaat herhalen omdat beer en zeug samen blijven wonen, het zeugje raakt op de duur uitgeput.

Hier in ons stalletje bv leven de zeugen in een groep samen met een gecastreerd beertje. De beren leven apart van de zeugen. Wij koppelen in principe elk zeugje 1 keer per jaar aan een beer. Heel uitzonderlijk een tweede keer omdat een zeug te zwaar dreigt te worden, dan hebben we het over zeugen van 1300-1400 gram. Onze zeugen gaan ook tijdig op pensioen, ze blijven dus niet herhaaldelijk nestjes krijgen. Onze beren wonen samen met een zeugje dat ze mogen dekken, of met een jong net gespeend beertje.

*In het maken van deze pagina's kruipt behoorlijk wat tijd. Wij vragen om ze niet zomaar over te nemen wegens copyright. Wil je ze toch gedeeltelijk of volledig overnemen, dan kan dat mits bronvermelding : Caviastal Simphony.*