Dat zeugje liet haar niet drinken, maar Pip kroop wel tussen de andere jongen en kon zich zo warm houden. Voeren deden we dan elke 2 uur met een spuitje. Pip hield zich kranig en groeide op tot een zeugje met een flink karakter. Ook heel tam omdat ze zoveel in handen kwam. 

Als jong diertje kreeg ze een longontsteking, waar ze wonderbaarlijk goed doorheen kwam. Ze verdroeg de antibiotica heel goed en at haar groentjes goed, en zo knapte ze weer op.

Later kreeg ze coccidiose, geen idee waarvan, want ze zaten hier altijd heel netjes. Mogelijk van het gras, omdat daar ook wilde konijnen kwamen eten en vogels in zaten. In elk geval viel ze enorm af en na een bloedtest kwam daar coccidiose uit. Ze is behandeld en weer probeerde ze toch nog te eten en hebben we haar erdoor gekregen.

Dan kwam de tijd dat ze klaar was voor een nestje... maar we durfden eigenlijk niet goed, schrik om haar kwijt te raken, net zoals haar moeder. Uiteindelijk hebben we haar toch laten dekken en was ze zwanger. De bevalling zette in tijdens een voerronde, heel fijn om erbij te zijn. En dat ging supersnel, ze floepte ze er letterlijk uit. Twee jongen kreeg ze, tot haar grote schrik ! 

Zodra er een jong uitkwam, ging ze rennen met het jong achter zich aan, nog aan de navelstreng. Achteraf was dat lachen natuurlijk, maar op het moment zelf konden we niet meer doen dan haar kalmeren. Ze bleek wel een heel goed moedertje.

Pip kreeg maar 1 nestje in haar leven, we wilden het niet nog eens proberen. Bovendien hadden we Zelda, haar mooie dochter, om de bloedlijn verder te zetten. Zo zorgde Pip voor 5 generaties zeugjes in ons stalletje, stuk voor stuk lieve dieren.

Op latere leeftijd verloor Pip haar linkeroogje na een gevecht met een andere cavia. Ze was behoorlijk dominant en stond altijd haar mannetje. Ondanks haar handicap ging ze onverstoorbaar door met haar leven: zichzelf zijn en aandacht opeisen, zoals alleen Pip dat kon.

Elke dag liet ze van zich horen, gillend als een speenvarkentje voor haar favoriete snoepjes. Die snoepjes at ze het liefst uit je hand, iets waar ze ontzettend van genoot. Als ze bij je op schoot zat met een stukje groente, kon ze soms zachtjes in je vinger of hand knijpen. Bijten deed ze niet, het waren meer kleine liefdesbeetjes. Dat was echt haar handelsmerk, en het zat vol onschuld – het was gewoon typisch Pip.

In haar laatste jaar kreeg ze nog een abces, opnieuw het resultaat van een kleine aanvaring met een andere cavia. Ze liet zich gewillig verzorgen en herstelde ook daarvan zonder problemen.

Het is ongelooflijk wat Pip allemaal heeft meegemaakt – eigenlijk veel te veel. Maar wat er ook op haar pad kwam, ze wist het altijd te overwinnen. Ze was echt een cavia met een sterk karakter en een eigen willetje. Precies dat maakte haar zo bijzonder en onvergetelijk.